مهندسی سبز شامل طراحی محصولات، فرآیندها و سیستم ها با هزینه های قابل مدیریت است که اثرات زیست محیطی را به حداقل می رساند.

بر خلاف مهندسی سنتی، مهندسی سبز از معیارها برای تعیین کمیت اثرات زیست محیطی - مانند کاهش منابع و آلودگی - در کل چرخه عمر محصول و انتخاب طراحی پایدار استفاده می کند که به نفع محیط زیست، جامعه و اقتصاد است.

به‌عنوان شکلی از مهندسی سیستم‌ها، مهندسی سبز به طور مؤثر در اوایل مرحله طراحی مورد استفاده قرار می‌گیرد، زیرا تغییرات در آنجا می‌تواند مزایای تجمعی در تمام مراحل چرخه حیات، از استخراج تا دفع داشته باشد.

ارزیابی چرخه حیات یک تکنیک مهندسی سبز است که مجموعه گسترده و دقیقی از اثرات زیست محیطی را کمیت می کند.

طراحی محصولات، فرآیندها و سیستم ها با در نظر گرفتن صریح اثرات بالقوه زیست محیطی. مهندسی سبز اهداف زیست محیطی را به عنوان اولویت های بالاتر از سایر الزامات طراحی تعیین نمی کند، اما مستلزم این است که آنها به صراحت در نظر گرفته شوند. مانند مهندسی سنتی، راه‌حل‌های مهندسی سبز باید محدودیت‌های طراحی را برآورده کنند و همچنین اهداف را بهینه کنند. برخلاف مهندسی سنتی، این رویکرد جدید فراتر از عملکرد و هزینه ها نگاه می کند و هدف به حداقل رساندن اثرات زیست محیطی را اضافه می کند (به تصویر مراجعه کنید). این تعادل طراحی دشوار است و بسیاری از محصولات متمرکز بر محیط زیست در بازار به دلیل عملکرد ضعیف، خطرات ایمنی بالاتر یا هزینه های غیر منطقی شکست خورده اند.

مهندسی از ریاضیات و علوم برای طراحی محصولات، فرآیندها و سیستم ها استفاده می کند. مهندسی در بهترین اشکال خود با ارائه آب سالم، غذای سالم و فراوان، حمل و نقل کارآمد، مسکن راحت، دسترسی به اطلاعات و درمان های پزشکی پیشرفته، کیفیت زندگی را در جامعه بهبود می بخشد. پیشرفت های مهندسی از زمان انقلاب صنعتی منجر به افزایش چشمگیر امید به زندگی، رشد اقتصادی و کیفیت زندگی شده است. این پیشرفت اما با هزینه های خارجی به شکل افزایش آسیب های زیست محیطی و کاهش منابع همراه بوده است. همچنین ببینید: استفاده مجدد از فاضلاب. مهندسی تامین آب

مسائل زیست محیطی

بسیاری از مسائل زیست‌محیطی ناشی از عملکرد مهندسی برای شهروندان و مصرف‌کنندگان آشکار نیست، زیرا در پشت درهای کارخانه، اغلب در سرزمین‌های دور اتفاق می‌افتند، و ممکن است در طول زمان به آرامی جمع شوند. این مسائل شامل کاهش منابع و تخریب اکوسیستم ها و همچنین افزایش غلظت مواد خطرناک در هوا، خاک و آب است. از آنجایی که هم جمعیت و هم درآمد افراد در سطح جهان افزایش می یابد، مهندسی نقش مهمی در ارائه محصولات، فرآیندها و سیستم های مورد نیاز مصرف کنندگان برای بهبود زندگی آنها ایفا می کند. با این حال، همانطور که مقیاس مهندسی در سراسر جهان رشد می کند، اثرات زیست محیطی نیز افزایش می یابد. دانشمندان به تحقیق و مستندسازی مشکلاتی مانند جنگل زدایی، سفید شدن صخره های مرجانی، تخریب لایه لایه ازن، افزایش دی اکسید کربن اتمسفر، کاهش مواد معدنی و سوخت های فسیلی، از بین رفتن و تخریب خاک، و آلودگی آب ادامه می دهند. با توجه به ذخایر محدود سوخت و مواد زمین و مصرف روزافزون منابع، واضح است که ما نمی‌توانیم این مسیر را ادامه دهیم و سبک زندگی خود را به طور نامحدود حفظ کنیم. مهندسی سبز یک مسیر بالقوه برای جامعه ای پایدارتر ارائه می دهد. همچنین ببینید:

پایداری

هیچ تعریف واحدی همه پیچیدگی های پایداری را در بر نمی گیرد. حداقل، پایداری باید به به اصطلاح خط پایانی سه گانه، که شامل محیط زیست، جامعه، و اقتصاد است، توجه کند. از آنجایی که اکوسیستم ها آسیب می بینند، کیفیت زندگی انسان و هزینه های نگهداری آن تحت تاثیر قرار می گیرد. در حالی که پایداری یک مفهوم انتزاعی است، مهندسی سبز عملی تر و ملموس تر است. می‌توان آن را مجموعه‌ای از مفاهیم و مهارت‌های فنی دانست که افراد می‌توانند از آن برای طراحی محصولات با هزینه‌های قابل مدیریت استفاده کنند که برای جامعه و محیط زیست بهتر است.